محكمه عدل الهی

یــه روز كــه از زنـدگـی خستــه بــودم               یــه گـوشـــه‌ای چشمــامو بستــه بـودم

خــوابیـــده بــودم تـوی خواب و رویــا                  بــا چـشـــم دل دیـــدم تـمـــــوم دنـیـــــا

منـــادی داد می‌زد كــســـی در نـــــره                بایــد حـســاب كتـاب بشـیــن محشــره

هــزار هــزار مــامــــــور حــی ِ داور                      ایستــاده بــودن مثـل صــد تـــا لشـكــر

حــالا دیـگــــه موقـــع سرنــوشت بــود               هــم در دوزخ بــاز و هـم بهشـت بـود

مــامــــورا اومــدنـــــد بــرای حـســاب                 راست راستی خیلی سخته اونجا جواب

دیـــدم كـــه دلـــها هــمــگی غـمـیـنــــه             محشـــر كبـــری كــه میگـــن همینــــه

مـــرد و زن ایـسـتـــاده همه پریشــون               بـــا سینــــه‌ی كبـــاب و چشـــم گریون

خـــلاصــه مــأمــــور خـــــدای یـكتـــا                رسیـــدگی می‌كــرد بـــه كـــار اونـهــا

چشـــا همـــه بـــه دســت مـــأمورا بود            پــرونــده‌هـــای همــگـی ســــــیـاه بــود

نیـــاز نبــــود، قفـــل به لبـــامـون زدن               دسـت و زبــون و پــا جـواب مـیـــدادن

چشـــم و دل و گـــوش و تـمـــوم اجـزا             یـكـی یـكـی حـرف میــزدن در اونــجــا

اونجــــا كــسی دیگـــــه معـطـل نبــــود            جــای زبــون‌بـــازی و كـل كـل نـبـــود

نــوشـتـــه بـــود تـمــــــوم آمــــارمــون             عـرق می‌ریختیــتم همـــه از كـارامـون

چشــم ِ می‌گفت كــه چشم چـرونی كرده       زبـون می‌گـفت كه بــد زبونی كـــــرده

پـــــا ِ می‌گفت بــه را ه بـاطـل می‌رفـت            پــی ِ هـــوا و هــــــــوس دل می‌رفــت

دسـت ِ می‌گفـت بــا مـن عـرق خریـــده          گــوش ‌‌ِ می‌گفــت تــرانـــه می‌شـنیـــده

ایـن همـونــه كــه هــی هـــــوار می‌زده          تــو كوچـــه‌ها هــمــش قمـــار می‌زده

دیـــدم یـــه عـــتده رو بـه شكل حیـوون           گـاو و شغال و خر و خـرس و میمون

گفتــم اینــا چــــرا بـــه پیـــچ و تـابـــن؟           جـواب اومــد زنــــــای بــی‌حجــــابـن

اونــــا كــــه سرخــاب می‌زدن به لبهــا            بـــزك می‌كــــردن بــــرای جوونـــــا

بـا ســــر و سینـه‌هـــای نیمـه عـریــــون           می‌اومــــدن تـــو كوچــــه‌ و خیــابون

بــا مانتـــوهـــای چـسـب و كـوتـاهشـون          بستــه بــودن دســت هـزار تا شیطون

بـــه قـلب و روح هـمـــــه می‌زدن تـــك              می‌اومــدن شـــــبـیــه یـك عـروســك

بـستــــه بـــودن چشـــا رو تــوی دنیــــا             بـــازی می‌كــــردن بــــا دل جـــوونا

كجــا به فكـــر حـــق‌پـرسـتـی بــــودن !؟            دنـبــال عشـق و حــال و مستی بودن

از اون طـرف دیــدم بـه بنــــد زنجیــــر                  هزار هزار تــا خــوك و روبــاه پیـر

گفــتــم اینــــا چـــــرا ذلیـــل و پستـــــن             گفتنـــد نــزول خــور و شیكم پرستن

اینـــا نـــزول خـــواری رو پیشـه كردن                 خون خلایقـــو تـــو شیشــــه كــردن

دیـــدم یــــه عــــده‌ی دیـــگه گــرفتـــار               شبیـه گرگ و سگ و موش و كفتـار

معـــــرفی شـــــدنــد اینـــا كـیـــایـنــــــد             شراب فروشــــا و عـرق خـورایـنــد

یكــــی اومـــد از اهــــل عـلــــم و ادب               یــــــه آدم مـنـظــــــــم و مــــــرتـب

میـگـن كــــه حـق كـسی رو نخــــورده               فقــط عرق خـریــده خــورده مـــرده

شمـــا بگیـــد بایـــد بــــره تـو بهشـــت              یـــا كـــه جهنمـــه بــراش ســرنوشت

مـن نمی‌گــــم كــه كــم بشــه یـــا زیـاد              ایـن سخـنــه خدایـــه اهــل مـعـــــــاد

وعده حقـــــــــه، نمیشــــــه بیــش وكـم             عـرق خــــورا بـــایــــد بـرن جهـنم

چـــرا قلــم رو پیــچ و تابــش میـــــدی                عـرق خـوری رو تو رواجـش میدی

كــی گفتـــه كه خـــــدا هواشــــو داشتـه            كی گفتـه كه شـراب براش گـذاشـتـه

پــرت وپـــلا چــــرا به هــــم می‌بــافی               نـرفــتــی پـــای مـنــبـرای كــافـــی

كــــار ادب رو بــــه كجـــا كشــوندی!؟               آیـات قــــرآن و مــگــه نخـــوندی!؟

طـفـــل نـوآمـــــــوز نـرفتــــه مكــــتب               شعـــر تـو، توهینـــه به دین ومذهب

ایـن حـرفــای بی‌ربــط و بـاطـل چیـه؟                علی تا هست تـوماس ادیســون كیه؟

مـن نمی‌گــم یـــه وقتــی از دشـمـنـــی             جــای خــدا چــرا تو حـرف میزنی؟

ولــش كنیــــد یـه چیــــزی گفتـــه آقــا                خــودش جـــوابشو میــده اون دنیـــا

یــــه عــده‌ی دیگــــه شبیـــــــه زالـــو                وول میـــزدن تـــو اون همــه هیاهو

نــــــــدا اومـد اینــــا كه در خروشــــن                كاســـب بی‌رحــم گــرون فروشــــن

بـــــا پولشـــون بگو چیكـــار می‌كردن                جنســـای روز و احتكـــار می‌كردن

یـه دستــه‌ی دیگــــه بــا قلـب مضـطـر               اومــده بـــودن همـــه شكـل انتــــــر

یــواشـــــكی یــكــی خـبـــردارم كـــرد                گیـج شـــده بودم، منو هوشیارم كرد

گفت اینـــــا كه دیـدی به سوز و سازن               آدمـــــای كــاهـــل بـی‌نــمــــــــازن

هركــــاری توی دنیـــــا بـــــوده كردن                  حــق ضعیفـــارو همیشـــه خوردن

بعضیـــــاشون گاهی نمـــاز می‌خوندن              ولــی دل خـــدا رو میســـوزونــدن

ســـــر روی مهـــــر بـــا عجله نهـادن                  می‌گفتــی كــه مســابقـــه میــــدادن

حیلــــه میكـــردن تو صــــف مسلمیــن               مثـل كـلاغ نوك میــزدن بر زمین

یـــه دستـــه‌ی دیگــــه شبیــــه راســـــو              اومــــده بــودن ولی خـیلی بـدبــــو

دل از اونـا پــــر از غرض مرض شــد                    حـال و هـــوای همــگی عوض شـد

بـــوی تعـفــــن توی محشـــــر اومــــــد                حوصــله‌‌ی همــه دیگــه سر اومــد

نــدا رسیــــد اینــــــــا كه بدبـــو بـــودن                تــو زندگــی خیلــی دروغگو بودن

همـــه شـــــدن طعمه‌ی آتیـــش اونجــــا              بجــز یــه عـــده اهـــل دیــن وتقـوا

اونـــا كــــه بودن همــــه نــــــور عینی                 سـینـــه زن و مـــــــردم حـسـیـنـی

نــه سینــــه‌زنهایی كـــه مفلس بـــــودن              فـقـط اونـــایی كــه مخلـص بـودن

خلاصـــه نوبت كــــه بــــــه ماها رسید                 یـه خــرده هـم، دلـم توسینـه لرزید

یــه وقــــت دیدم كـه بـا یه تخت روون                   فـرشتــه‌ها دارن میـــان پـیـشـمـون

عقـــــده هنــوز نشستــــه تـــوی گلــوم               گفتـــم كـه كارمون دیگه شد تموم

رو گــــونه اشكمــــون میریــزه نـم نـم                   شایــد كــه مــا رو ببــرن جهنــــم

تختـــــــو آوردن پیشمــــون گذاشتــــن                فرشتــه‌ها پــرده رو بر‌می‌داشتــن

همــــه به فكــــــر اینكه مشروط شدیم                پرده رو برداشتن و مبهوت شدیم

یكی از اون فـــــــرشتــه‌هــای امـــداد                 پشــت سرهم هی صلـوات فرستاد

تــــوان نداشتیــــم توی زانوهامـــــون                تكیــه می‌كردیـــم به كناریــهامون

دلا همــــه تـو سینـــه مـــبتلا شـــــــد               دوبـــاره محشری ز نو بــه پا شد

دست روی سینــه احتـرام می‌كردیـــم              با صلــوات همـــه ســلام میكردیم

هوش و حـــــواس دیگه نبود برامون                 چیــزی دیگــه نمی‌شِنید گوشامون

كی میتونه بگه رو اون تخت كی بود                خــودم میگـــم فاطمـــه وعلـی بود

این خبــرو همـــه بـــه هـــم میدادیـــم             خــدا میدونـــه از نفـــس افـتـــادیم

پیچیــــــد صدای همـــه بــا زمزمـــه                  كــه اومـــده مــادرمـــون فاطمـــه

همـــــــه رها ز غصـــه و غـم شدن                   مامـــورا تا كمـــر همــه خم شـدن

حضرت زهرا كه فداش بشـــــم من                    الـهی خـاك زیــر پــاش بشــم مـن

رو كرد به مأمورا كه هرچی هستن                   اینـــا همـــه بچــــه‌های من هستـن

چیكار دارین حســاب كتاب می‌كنین                 هی ازشون سوال جواب می‌كنیـن

اگـــه كــه رو سیــاهن اینـــا همــــه                   حســــاب كتابشــــون همــه با منه

اینــــــا همه بوی گــل یـاس میـدن                   سینـــــه زن حضرت عباس بودن

بیــــا تو حال و روزشـــونو ببیـــن                       سینـــه‌های كبودشـــونــو ببیــــــن

اینــــا همـــــــــه عاشق نور عیـنن                     دیوونـــــــه‌ی زنجیری حســــــینن

تو بچگی وقتی زمیـــن می‌خوردن                    نــــام علی از تـــــه دل می‌بــردن

هیئتی ین، سینه هاشون زینبی ست             تموم قلب و روحشون فاطمی ست

كی گفتــــه كه بایــــــــد برن جهنم                   اینـــا بهشــــتین تو هــــر دو عالم

غم از دل خستـــــــــه‌ی ما زدودن                     در بهشــت بــــه روی ما گشودن

چو باستان مست رخ یـــــــار شدم                   توی بهشت یه دفعـــــه بیدار شدم